Kalbimizde Döllenen Mutluluk - 1

Bir “an” vardır hayatında; hiç unutulmayacak,bıraktığı iz hiç geçmeyecek ve tekrarlanmayacak…O “an”lardan birini öncelikle paylaşarak  diğer “an”lara yolculuk yapacağım.

Bu satırları , bu duyguları çok uzun zamandır yazmayı, paylaşmayı istemiştim. Bu şansı yakaladığım için de çok mutlu olduğumu belirtmek isterim.

Sıcak bir yaz günü Bağdat Caddesindeyiz..Yanımda eşim ve bebeğim var. Kızımız bebek arabasının içinde uyuyor. Hayatımın en mutlu günlerinden biri.

Yolda yürürken zaman zaman gözümden bir yaş “pat” diye aşağıya iniveriyor.

Çünkü ben bugünü çok beklemiştim. Çok hayal etmiştim. Bu yürüdüğüm yollarda sadece eşimle birlikte sayısını bilemeyeceğim kadar cok yürümüş, kafelerinde oturmuştum.

Yürürken de sadece bebekleri ,çocukları, bebek arabalarını ve hamile kadınları görmüştüm. İçimi kaplayan hüzünleri ise kimse görmeden gelip geçmiştim o yollardan… Ne kadar şanslı olduğunu düşünmüştüm anne olan ve olacak olan o kadınların.

Bir mağazada dolaşırken, çocuk reyonunun yanından geçerken, durup o minik kıyafetlere bakıp defalarca kalpten ağlamıştım. Gözyaşlarımı bazı zamanlarda da hiç tutmamıştım. Bunu da sadece evlat sahibi olmak isteyip olamayan insanlar anlayabilir.

Ama bu sıcak yaz gününde yıllar süren hasretten sonra, bebek arabasını sürerken ve eşim yanımdayken “bundan daha büyük bir mutluluk olamaz” diye düşünüyordum… Dünyalar güzeli kızımıza kavuşmuş ve gezmeye çıkmıştık… Yoldan insanlar geliyor geçiyor bazıları uyuyan meleğimize bakıyor, kimi gülümsüyor, kimi maşallah diyorken Eşime dedim ki;

“ Ne düşünüyorum biliyor musun?”                                                              

“Söyle” dedi.

“Şu anda mesela karşıdan gelen ve çocuğu olmayan bir kadın veya erkek bize bakıp ne kadar sanslılar, bebekleri olmuş ,ne kadar güzel bir bebek, ne mutlu bir çift diye içlerinden geçiriyor olabilirler, ama bilmiyorlar ki o şansı biz yaratmışız, bu “AN’ı ” biz seçmişiz”

Evet bu unutamayacağımız “AN”ı eşimle biz seçmiştik, inançlarım doğrultusunda Allah’da bize yardım etmişti. Ve biliyorum ki O an’ı bize yaşatan bebeğimiz de bizi seçmişti.

Kızım 15 aylıkken kendim bir sebepten  doktora gitmiştim. Benimle ilgili bilgileri alırken “Çocuğunuz var mı ?” diye sormuştu.

Bende “evet bir kızım var.15 aylık demiş” ve gülmüştüm.

“Geç kavuşulan bir bebek” demiştim.

Eski doktorlardan olduğu için “Yapay döllenme ile mi rahime yerlestirildi”  diye sormuştu.

O anda aklıma geldi ve  “Evet, yapay döllenme ama rahimde değil kalbimde döllendi” demiştim…

Evet gerçekten de kalbimizde döllendi kızımız… Onu kalpten istedik, gelmeden kalbimize yerleşirdik. Onu hayal ettik, adını koyduk, beklerken çok sancılar çektik… Bu sancı yıllarca, aylarca sürdü belki ama kucağımıza aldığımızda her şey bitti…                  

Bir evlat sahibi olmak için uğraşan, çocuk hasreti ile kavrulan, hem fiziksel hem ruhsal acılar çeken kadınların ve erkeklerin bu satırları okumasını ne kadar çok isterim.

Lütfen sizde beklemeden, tereddüt etmeden, düşünmeden bu seçimi yapın… O muhteşem duygudan kendinizi mahrum etmeyin… Anne ve baba olma duygusunu yaşamanız için doğurmanız gerekmediğine emin olabilirsiniz…

Sizlerle diğer yazılarımda kızımıza kavuşana kadar geçirdiğimiz süreci de paylaşmak isterim…

Sevgiyle kalın…

AYIŞIĞI